Ηταν 3 Μαρτίου του 1957, η ημέρα που ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου γράφεται στη λίστα με τους Αθάνατους, μετά την ηρωική του μάχη στα βουνά του Μαχαιρά.
Ο Γρηγόρης εισχωρεί το 1955 στην ΕΟΚΑ δίνοντας τον λόγο της Στρατιωτικής του Τιμής, αντί του καθιερωμένου όρκου της ΕΟΚΑ και μπαίνει στον αγώνα κατά των Άγγλων.
Τα ονόματά του μεταξύ άλλων ήταν “Ζήδρος”, “Ρήγας”, “Αίαντας”, “Άρης”, “Μάστρος”, “Ανταίος” και “Ζώτος”. Σύντομα του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ.
Η καταδίωξή του και η τελευταία μάχη
Την 1 Απριλίου του 1955, οι Άγγλοι καταζητούν τον “Ζήδρο” έναντι γερής αμοιβής. Αυτοκίνητα και ελικόπτερα περικυκλώνουν το κρησφύγετό του που βρίσκεται κοντά στα βουνά του Μαχαιρά. Η πολύωρη μάχη αρχίζει και ο Γρηγόρης μένει ανυποχώρητος. Ώρες μετά και αφού αρνείται να παραδοθεί, οι Άγγλοι περιέλουσαν το κρησφύγετο με βενζίνη και το παραδίδουν στις φλόγες, καταγράφοντας το όνομα του Γρηγόρη Αυξεντίου με χρυσά γράμματα στην ιστορία του τόπου.
Ποιος ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου;
Ο Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου, και είχε μία μικρότερη αδελφή, την Χρυστάλα. Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, πήγε στην Ελλάδα με σκοπό να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, όμως δεν κατάφερε να εισαχθεί.
Κατετάχθη στον Ελληνικό στρατό και πέρασε από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, ενώ παράλληλα μελετούσε φιλολογία για να μπει στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Απολύθηκε από το Στρατό ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού και στη συνέχεια υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για λίγους μήνες, προτού και επιστρέψει στην Κύπρο το 1952, όπου εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του και αρραβωνιάστηκε.
Ο Γιάννης Ρίτσος διάβασε ο ίδιος το ποίημα του “Αποχαιρετισμός”, λίγες ώρες μετά το θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Τ’ άλλα φτιάχτε τα, πείτε τα, εσείς. Κέρδισα ακόμη μια στιγμή μεγάλη σαν ολόκληρο τον πόνο. Δεν ήξερα πως μια στιγμή μπορούσε νάχει τόση διάρκεια.
Δεν είχα φανταστεί πως ο πόνος μπορούσε να σκέφτεται. Κι όλα έχουνε το βαθύ νόημά τους και προσμένουν να το βρούμε. Κι ο κόσμος θα φτώχαινε
αν έλειπε ένα χαλικάκι, ένα τζιτζίκι, ή κ’ η φωνή του γαλατά μες στο χάραμα. Τόμαθα.
Μήπως αυτό είναι τάχα κείνο που λένε ηρωισμός ;
Και που ωστόσο δεν τόξερε εκείνος που τον έλεγαν ήρωα; Και μήπως τάχα η σκέψη νικάει τη σιωπή, τη φωτιά και το χρόνο κι αυτό το λέμε μοίρα ;
Δεν τό ξερα. Τό μαθα. Γεια σας”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου